کد مطلب:28367 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:125
1778. امام علی علیه السلام: گریختن، یكی از خواری هاست.[2]. 1779. امام علی علیه السلام: پی در پی یورش برید و از گریختن، شرم كنید، كه ننگی است در نسل ها و آتشی است در روز رستاخیز. خود را خرّم و شادمان دارید و با آسانی و سبُكْ جانی به سوی مرگْ گام بردارید.[3]. 1780. امام علی علیه السلام: فرار كننده باید بداند كه پروردگارش را به خشم آورده و هلاك كننده خویش است. به درستی كه در فرار، دشمنی خداوند، خواری همیشگی، ننگ جاودان و زندگی ناخوشایند است، و فراركننده، زیاد كننده عمر خویش نیست و میان او و روزی كه برای مرگش مقدّر شده، فاصله نشود و خداوند را خشنود نكند. مردن آدمی به راستی و حقیقت، پیش از ارتكاب این خصلت ها (فرار از نبرد، بهتر است از درآمیختن با این خصلت ها و پذیرش آنها.[4]. 1781. الكافی - به نقل از مالك بن اَعیَن -: امیر مؤمنان، مردم را در [ نبرد] صفّین، تشویق كرد و فرمود: «... خدایْ رحمت كند كسی را كه برادرش را یاری رسانَد و حریفش را به برادرش وا مگذارد تا نزد او حریف خود و حریف برادرش جمع گردند و با این كار، سرزنش كسب كند و مرتكب پستی گردد؛ و چرا چنین نباشد، كه [ برادرش ]با دو نفر پیكار می كند و او [ از نبرد] دست كشیده و حریفش را به برادرش وا نهاده، در حالی كه از حریف، گریزان است و به دشمن و برادرش می نگرد. هركه چنین كند، خداوند، او را دشمن دارد. پس خود را در معرض دشمنیِ خدای عز و جل قرار ندهید كه همانا گذر شما به سوی خداوند است. خداوند عز و جلفرمود: «لَن یَنفَعَكُمُ الْفِرَارُ إِن فَرَرْتُم مِّنَ الْمَوْتِ أَوِ الْقَتْلِ وَ إِذًا لَّا تُمَتَّعُونَ إِلَّا قَلِیلاً؛[5] فرار، شما را سودی نرساند، اگر از مرگ یا پیكارْ بگریزید، و در آن صورت، جز اندكی بهره مند نخواهید شد». به خدا سوگند، اگر از شمشیر دنیا بگریزید، از شمشیرهای آخرت در امان مباشید. پس از شكیبایی و راستی مدد گیرید كه همانا پیروزی، پس از شكیبایی فرود آید، و در راه خدا به درستی پیكار كنید؛ و نیرویی جز از خداوند نیست.[6].
1777. امام علی علیه السلام: گریختن از پیكار، از گناهان بزرگ است.[1].